Μετά απο σχετική ανάρτηση στα Social Media το Mykonos 24/7 αναζήτησε και βρήκε τον Μάνο Κωνσταντάρα και τον ρώτησε σχετικά με την κοινωνική δράση του στην Τανζανία. Ο Μάνος Κωνσταντάρας ένας νέος 23 ετών, Μυκονιάτης που εργάζεται στον τουρισμό και με σπουδές στην διοίκηση επιχειρήσεων είναι το παράδειγμα εκείνου του νέου που σε κάθε ομάδα, σε κάθε … παρέα, χρειάζονται ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ.
Παρακάτω η συνέντευξη για την κοινωνική του δράση.
Μ247 : Τι σε ώθησε να αναλάβεις αυτή την πρωτοβουλία στην Τανζανία;
Μ.Κ : Ο εθελοντισμός είναι κάτι που πάντα με γέμιζε. Μεγαλώνοντας, έβλεπα πάντα τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου να προσφέρουν, και μέσα από αυτές απέκτησα κι εγώ αυτό το ένστικτο της
προσφοράς. Η μητέρα μου μαζί με τις φίλες της είναι μέλη στο “Καλάθι της Αγάπης” στη Μύκονο,
της σπουδαίας αυτής τοπικής οργάνωσης, κι αυτό ήταν πάντα μια έμπνευση για μένα.
Με τα χρόνια, έχω εμπλακεί ενεργά στον εθελοντισμό, είτε μέσω της οργάνωσης Ο Αλλος Άνθρωπος
στην Θεσσαλονίκη, είτε σε αποστολές αλληλεγγύης σε Ουκρανία, Τουρκία και Θεσσαλία,
παρέχοντας ανθρωπιστική βοήθεια σε πληγείσες κοινότητες. Αφού αποφοίτησα, αποφάσισα να
αφιερώσω λίγο χρόνο σε μένα, να ταξιδέψω και να γνωρίσω άλλους πολιτισμούς. Η Αφρική ήταν
πάντα ένας προορισμός που με γοήτευε, τόσο για την κουλτούρα της όσο και για την
καθημερινότητά της, που είναι τόσο διαφορετική από τη δική μας. Έτσι, αποφάσισα να ταξιδέψω
μόνος μου στην Τανζανία για 5 εβδομάδες, να μείνω εκεί, να μάθω, να βοηθήσω όπου κι όπως μπορώ και να ζήσω μια εμπειρία που ήξερα ότι θα με αλλάξει.
Μ247 : Πώς ήταν μια τυπική μέρα εκεί;
Μ.Κ : Κάθε μέρα ξεκινούσε με μάθημα στο σχολείο, όπου περνούσαμε το πρωινό με τα παιδιά, διδάσκοντας και μαθαίνοντας μαζί τους. Μετά επιστρέφαμε σπίτι, μαγειρεύαμε και ξεκουραζόμασταν λίγο πριν συνεχίσουμε με την ανακαίνιση του άλλου σχολείου. Τα απογεύματα τα αφιερώναμε στον σχεδιασμό του επόμενου μαθήματος, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο ουσιαστικό και διαδραστικό. Το βράδυ χαλαρώναμε, τρώγαμε μαζί, παίζαμε επιτραπέζια ή απλώς συζητούσαμε.
Μ247 : Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης του σχολείου;
Μ.Κ : Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν σίγουρα ο χρόνος. Εκεί, τα πάντα γίνονται με ρυθμούς “pole pole”
(σιγά-σιγά), όπως λένε στην Τανζανία, κάτι που στην αρχή μου ήταν δύσκολο να συνηθίσω. Μαζί
με τον χρόνο, ήταν και το πρώτο μου τοσο μεγάλο “project”, αλλά δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο
ιδιαίτερο πρόβλημα, γιατί όλοι, η τοπική κοινότητα, οι υπόλοιποι εθελοντές, οι υπεύθυνοι του
προγράμματος, ήταν απίστευτα συνεργάσιμοι και πρόθυμοι να βοηθήσουν.
Μ247 : Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή που έζησες εκεί;
Μ.Κ : Υπήρχαν αμέτρητες στιγμές που με συγκίνησαν, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτό που με άγγιξε περισσότερο ήταν η απίστευτη δύναμη αυτών των ανθρώπων, και το πόσο φιλόξενοι, χαρούμενοι και θετικοί ήταν! Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μία στιγμή, θα έλεγα τις αγκαλιές των παιδιών. Κάθε πρωί, έτρεχαν καταπάνω μας με ενθουσιασμό, πέφτοντας κυριολεκτικά το ένα πάνω στο άλλο για να μας αγκαλιάσουν.
Τρομερά συγκινητικό ήταν το ότι σε λίγες μόνο εβδομάδες, μπορούσα να δω πόσο βελτιώνονταν μέρα με την μέρα, μικρά παιδιά 4-5 ετών ήξεραν να μετρούν στα αγγλικά (και τα Σουαχίλι) μέχρι το 60! Επίσης, είχα αναπτύξει μια μικρή “φιλία” με ένα παιδάκι, τον Chris, που τον αποκαλούσα χαριτολογώντας “ο μικρός βάρβαρος”, γιατί ήταν γεμάτος ενέργεια, αλλά ταυτόχρονα ο πιο γλυκός και τρυφερός μικρός τύπος που έχω γνωρίσει.
Μ247 : Πώς νιώθεις για όλα όσα κάνατε όσο ήσασταν εκεί;
Μ.Κ : Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, νιώθω γεμάτος.
Μ247 : Τι σου έμεινε από αυτή την εμπειρία;
Μ.Κ: Να ζω με περισσότερη ελευθερία. Να είμαι πιο ανοιχτός στις εμπειρίες, χωρίς να αφήνω τον φόβο ή τις κοινωνικές προσδοκίες να με περιορίζουν. Να αγαπάω πιο αληθινά, χωρίς όρους, χωρίς επιφυλάξεις. Να δίνω περισσότερα, να είμαι παρών!
Μ247: Πώς ήταν η κατάσταση του σχολείου πριν την ανακαίνιση;
Μ.Κ : Η κατάσταση ήταν αρκετά δύσκολη. Στη μοναδική τάξη που χρησιμοποιούσαν, το πάτωμα ήταν χωμάτινο. Την πρώτη μέρα που μπήκαμε στην τάξη, είχε βρέξει, κι όλη η τάξη μύριζε βρεγμένο χωμα. Η εκπαίδευση είναι το παν, αλλά οι συνθήκες στα σχολεία της περιοχής είναι πολύ, πολύ δύσκολες. Δίπλα στην τάξη αυτή, υπήρχε ένας μεγαλύτερος χώρος που θα μπορούσε να μετατραπεί σε κανονική αίθουσα, αλλά παρέμενε παντελώς ακατάλληλη. Λίγο πριν φτάσουμε, δύο προηγούμενες εθελόντριες του προγράμματος, η Grace και η Jade, είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν χρήματα για να καθαριστεί και να επιδιορθωθεί ο χώρος. Παίρνοντας έμπνευση από εκείνες λοιπόν, το πιάσαμε λοιπόν κι εμείς, και προχωρησαμε με τις δικές μας εργασίες.
Μ247 ; Ποιες εργασίες έγιναν και πώς βελτιώθηκε το σχολείο;
Μ.Κ : Αναλάβαμε πέντε διαφορετικά projects, σε πέντε χώρους:
Star Rise School
- Σταθεροποιήσαμε και επισκευάσαμε τη στέγη.
- Τοποθετήσαμε οροφή στην τάξη.
- Σοβατίσαμε τους τοίχους.
- Στρώσαμε με τσιμέντο το πάτωμα και των δύο τάξεων.
- Τοποθετήσαμε νέα παράθυρα και πόρτα.
- Χτίσαμε από την αρχή μια καινούργια παιδική χαρά.
- Βάψαμε και ζωγραφίσαμε το σχολείο μέσα-έξω.
- Δημιουργήσαμε εκπαιδευτικές αφίσες.
Tristan School - Επισκευάσαμε την τσουλήθρα και τις κούνιες, βάψαμε και αναβιώσαμε ολόκληρη την παιδική
χαρά και τον προαύλιο χώρο. - Τοποθετήσαμε έναν ολοκαίνουργιο μύλο (γύρω-γύρω όλοι).
Meru District Hospital - Δωρίσαμε 100 νεογνικές μάσκες non-rebreather και ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό για το
νοσοκομείο.
Επιπλέον: - Χορηγήσαμε 6 μήνες σχολικής φοίτησης σε ένα κοριτσάκι, τη Jenaya.
- Δωρίσαμε 70 κιλά τροφής σε 3 μονογονεϊκές οικογένειες. (Ρύζι, αλεύρι, ζάχαρη, λάδι, φασόλια)
Μ247 : Πώς επηρέασε η ανακαίνιση την καθημερινότητα των μαθητών και των δασκάλων;
Μ.Κ : Η ανακαίνιση είχε άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητά τους. Οι μαθητές απέκτησαν έναν πιο λειτουργικό χώρο, κάτι που πιθανώς θα βελτιώσει όχι μόνο τις συνθήκες μάθησης αλλά και την ψυχολογία τους. Ο δάσκαλος, από την άλλη, ένιωσε μεγαλύτερη στήριξη και αναγνώριση του έργου του, καθώς είδε πως η κοινότητα ενδιαφέρεται πραγματικά για την εκπαίδευση.
Μ247: Ποια ήταν η ανταπόκριση της τοπικής κοινωνίας;
Μ.Κ : Η ανταπόκριση ήταν απίστευτη. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, οι κάτοικοι της περιοχής ερχόντουσαν για να παρακολουθήσουν τις εργασίες, να μας συγχαρούν, να βοηθήσουν, να κουβαλήσουν, να βάψουν. Άνθρωποι όλων των ηλικιών έδειξαν συγκίνηση και στήριξη, προσφέροντας εκτός όλων αμέτρητες ευχές. Ήταν μια συλλογική προσπάθεια που μας ένωσε όλους τόσο πολύ!
Μ247: Υπάρχουν μελλοντικά σχέδια για περαιτέρω βοήθεια στην περιοχή;
Μ.Κ :Δεν μου αρέσει να προαναγγέλλω πράγματα, αλλά σίγουρα θα οργανώσουμε κάτι ξανά!
Μ247: Πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευση για τα παιδιά στην Τανζανία;
Μ.Κ :Η εκπαίδευση είναι το παν. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συζήτηση που είχα με μια μητέρα, της οποίας το παιδί υποστηρίξαμε με υποτροφία. Όταν τη ρωτήσαμε αν είχε ανάγκη από τρόφιμα ή άλλα βασικά αγαθά, μας απάντησε: «Δεν χρειάζομαι φαγητό, αν το παιδί μου έχει εξασφαλισμένο το σχολείο του.» Αυτή η φράση τα λέει όλα.
Μ247: Πώς μπορούμε να ευαισθητοποιήσουμε περισσότερο τον κόσμο για τέτοιες ανάγκες;
Μ.Κ :Πιστεύω πως ο κόσμος είναι ήδη πιο ευαισθητοποιημένος από παλιότερα, κάτι που είναι πολύ πολύ ενθαρρυντικό. Το ζήτημα δεν είναι η έλλειψη διάθεσης, όσο η έλλειψη εμπιστοσύνης για να βοηθήσει κάποιος. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ ότι ο πιο ισχυρός τρόπος να αφυπνίσουμε τον κόσμο είναι να λέμε και να δείχνουμε τις ιστορίες όπως πραγματικά είναι. Υπάρχει η άποψη ότι η φιλανθρωπία πρέπει να γίνεται αθόρυβα, και όντως, πολλοί κάνουν καλό χωρίς να το διατυμπανίζουν. Αλλά αν δεν μιλήσεις για το καλό, πώς θα εμπνεύσεις άλλους να συμμετέχουν; Στην Τανζανία ήμασταν 50 άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου, οι περισσότεροι μόνοι μας, με έναν κοινό σκοπό. Αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι οι καλές πράξεις έχουν δύναμη.
Μ247: Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε όσους σκέφτονται να προσφέρουν βοήθεια;
Μ.Κ :Η βοήθεια δεν έχει μία μορφή. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις μέχρι την Αφρική για να προσφέρεις. Ακόμα και μια μικρή πράξη καλοσύνης μπορεί να κάνει τη διαφορά, να στηρίξεις μια τοπική πρωτοβουλία, να αφιερώσεις λίγο από τον χρόνο σου, να δώσεις φωνή σε μια ιστορία που αξίζει να ακουστεί. Η αλληλεγγύη δεν μετριέται σε αποστάσεις, αλλά στις πράξεις. Αν, όμως, έχεις τη δυνατότητα να ζήσεις την εμπειρία του εθελοντισμού σε μια χώρα όπως η Τανζανία, κάν’ το. Μην περιμένεις να έχεις “αρκετά χρήματα” ή “αρκετό χρόνο”. Υπάρχει πάντα κάτι που μπορείς να κάνεις.
Μ247: Πιστεύεις πως η αθλητική κοινότητα μπορεί να συμβάλλει σε παρόμοιες δράσεις;
Μ.Κ : Απόλυτα. Ο αθλητισμός έχει απίστευτη δύναμη να ενώνει και να εμπνέει.
Μ247: Πώς νιώθεις που η ομάδα Α.Ο. Μυκόνου θα βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια;
Μ.Κ :Αδιαμφισβήτητα, ο ΑΟ Μυκόνου είναι μια μεγάλη ομάδα, εντός κι εκτός γηπέδου. Το ότι στήριξαν αυτή την προσπάθεια χωρίς δεύτερη σκέψη, με τόση φυσικότητα σημαίνει πολλά, όχι μόνο για μένα, αλλά και για το τι πραγματικά εκπροσωπούν. Τους ευχαριστώ από καρδιάς γιατί είναι κομμάτι αυτής της διαδρομής και τους αξίζει κάθε αναγνώριση.
Μ247: Θα ήθελες να αναφερθείς σε κάποιους ανθρώπους που βοήθησαν στην προσπάθειά σου;
Μ.Κ : Δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τη “δεύτερη μαμά” μου, την οικογένεια μου, και τους φίλους μου, που με στηρίζουν σε κάθε τρελό που αποφασίζω να κάνω. Είμαι απίστευτα τυχερός που τους έχω. Είναι αυτοί που, όσο κι αν ανησυχούν, ποτέ δεν με εμποδίζουν, αλλά αντίθετα με ενθαρρύνουν, φροντίζουν να είμαι ασφαλής και με στηρίζουν σε κάθε μου βήμα. Είμαι απίστευτα τυχερός που τους έχω. Φυσικά, ευχαριστώ τους φίλους που έκανα εκεί, ακόμα κι αν κανείς τους δεν ξέρει ελληνικά. Χωρίς εκείνους, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Είναι τρομερά το πώς άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και ζωές μπορούν να βρεθούν μαζί, να γίνουν ομάδα, να δουλέψουν για έναν κοινό σκοπό και να δεθούν σαν να γνωρίζονταν χρόνια. Αυτές οι φιλίες είναι από τα πιο πολύτιμα πράγματα που κρατάω από αυτό το ταξίδι. Επίσης, ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους όσους έστειλαν ένα μήνυμα αγάπης, όσους βοήθησαν, όσους μοιράστηκαν αυτή την προσπάθεια. Ευχαριστώ κάθε άνθρωπο που έβαλε έστω και ένα μικρό λιθαράκι για να γίνει αυτό πραγματικότητα.
Μ247: Θα ήθελες να στείλεις κάποιο μήνυμα στους ανθρώπους που βοήθησαν οικονομικά σε αυτήτην προσπάθεια;
Μ.Κ : Είμαι βαθιά ευγνώμων. Πολλοί άνθρωποι βοήθησαν οικονομικά σε αυτή την προσπάθεια, καθώς οργάνωσα έρανο όσο ήμουν εκεί για να καλυφθούν τα έξοδα της όλης προσπάθειας. Το να βλέπεις ανθρώπους να προσφέρουν από το υστέρημά τους για να στηρίξουν κάτι τόσο μακριά, είναι συγκινητικό. Κάθε ευρώ έκανε τη διαφορά, κάθε δωρεά έδωσε σε ένα παιδί μια ευκαιρία. Δεν το θεωρώ δεδομένο και δεν μπορώ να το εκφράσω αρκετά, αλλά ένα τεράστιο ευχαριστώ από καρδιάς.
